Eenzaamheid,

Buiten wordt het donker en de lichten van de stad gaan aan. Licht van huiskamers en lantarenpalen. Net lichtjeskermis en ze stralen warmte en eenzaamheid uit. Op de 4de verdieping kan ik oneindig ver kijken en samen met het broeierige weer waaien de straatgeluiden omhoog door mijn open raam. Van verre hoor ik Für Elise en Sultans of Swing van Dire Straights. Hotel met ontbijt en 4 handdoeken. Een lift en marmer trappen. Ontbijt van fruit, geperste sinasappels en harde bolletjes. De motor veilig geparkeerd. Maar de stad is dood. Geen markt, geen mensen, geen lampies en kaarsen bij de handel. Geen wortelensap of fruitsalade, geen Indianen met de kindertjes op de rug. Wel supermarktpaleizen en dure horloges. Stoplichten en 24 uur apotheek op elke hoek. Verdwaalde schizofrenen en alcoholisten. Hoe kan het zijn dat ontwikkelde landen gelijk ook zo enorm saai en triest zijn??

De sfeer heeft me te pakken en ik kan niets zinnigs voor de site op papier krijgen. Ik ben niet nieuwsgierig meer. De reis is over, op de oversteek van de Atlantic na. Thuis komen is voor mij het nieuwe doel. Daar moet ik kijken hoe weer m'n centen te verdienen en energie en ideeën op te doen voor nieuwe reizen of een andere toekomst. Ik ben moe van weer een andere plek om te slapen, te trainen, m'n inkopen te doen. Klinkt een beetje sip maar dat is het niet. Tijd van komen en gaan. Toen ik Bolivia verliet stierf mijn reis om niets meer te worden dan wat herinneringen en foto's.

Het avontuur en de toeristen zijn weg. Ik rijd vanaf nu tussen de locals met hun eigen bezigheden en vragen. Ik voel me alleen en erg ver. Wat thuis is, is niet meer dan e mail en vage gedachten. Een vader die 70 wordt, 112 mensen in mijn hotmail account en 35 bladzijden in het gastenboek maar het geeft me momenteel zo weinig meer. Ik voel het niet. Tuurlijk; veel mail, geluiden en mooie dingen maar ik kan ze niet fysiek aanraken.. Liefs, hartelijke groeten, het gaat je goed, kus, veel plezier, sterkte.. Maar het zijn geen handen, geen warmte, geen dichtbij, geen geur…. Geluidloos…. Ik had het net zo goed aan mezelf kunnen schrijven. Als een zelfportret genomen met de timer op je camera omdat je niemand had om hem te maken. Later kan je hem dan, geplakt in je fotoboek, bewonderen.. De vagebond die ik nooit heb willen zijn ben ik nu. Hoe verder???
Trouwen, vaste verkering, kinderen of carrière???

Nee…

Altijd heb ik me aangetrokken gevoeld tot de lichten van een stad en toch hebben ze mij nooit verwarmd.




Een snelweg op poten tilt mij hoog boven Rio de Janeiro. Warme wind waait langs mijn blote armen en ik heb uitzicht op de havens met het enorme Christusbeeld op de achtergrond. Met een raar gevoel in mijn buik van heimwee en spijt verlaat ik de stad en heb besloten de thuisreis te aanvaarden. Homeward bound…Rio de Janeiro is voor mij een brug te ver. Een prachtige negerin vult de Yamaha met benzine en we praten over hoe en waarom. Ze knijpt in mijn wang en geeft kauwgom en met een zwaai draai ik de snelweg richting Sao Paulo op. 120 km/uur als de voorband ploft en ik heb benauwde momenten met het overeind houden van de motor. Veel vrachtwagens zie ik elkaar via de vluchtstrook passeren dus ik duw de brommer over de betonning in de berm. Ik heb niet zoveel zin net zo plat als de plakker te worden waarmee ik de band repareer. Een Braziliaanse motorrijder stopt voor hulp en een praatje en ik lach om z'n onverstaanbare taaltje en drukke gebaren. Hij rijdt nog een stuk met me op en bij een afslag geven we rijdendevort een hand. De lucht is prachtig en de hoog torende Cumulus wolken voorspellen onweer. In Taubaté vind ik hetzelfde hotelletje terug en kruip 's avonds in de sportschool waar ik porren in mijn ribben krijg van oude vrienden. Honderden van zulke trainings lokaaltjes bezocht ik door de jaren van reizen en er hangt altijd hetzelfde sfeertje. Arnold Schwarzenegger, Serge Oliva en Lou Ferringo (de Hulk) aan de muur. Zelfs onze oude bodybuilding coryfee Berry de Mey kom ik door heel Zuid Amerika tegen. Het geluid van ijzer, geur van zweet en de gemoedelijke sfeer. De stoere mannen die voor de spiegel staan of een hand die je met de laatste herhaling helpt….

Stil stap ik door de plassen terug naar "huis"en laat mijn eenzaamheid verwaaien, plannen makend voor het opknappen en repareren van de motor.