De Carrentera Austral het prestige object van oud dictator Pinochet reikt eindeloos naar de horizon.
Dagen van regen en kou worden afgewisseld door staal blauwe luchten met zon, 's nachts de schoonheid van de nieuwe maan en de glinsterende sterren hemel van het zuidelijk halfrond. De kleine nederzettingen lijken van de aarde gevallen en de supermarkten zijn niet groter dan een toonbank waar de mensen de spulletjes nog gewoon aan je geven. Sommige dorpen bestaan uit een hotelletje wat tevens winkel, benzinepomp en woonhuis is. De motor krijgt vreselijk op z'n lazer door de vele kuilen, water en zand. De ketting kraakt en er lekt een vorkpoot maar het is prachtig hier te rijden en steeds komt er om een bocht een nieuw uitzicht op besneeuwde toppen, een wegrennende struisvogel, vos of lama.. De weg loopt uiteindelijk helemaal tot Villa O'Higgens een administratieve uitpost vlak bij de Argentijnse grens. Er gaat nog wel pontje
naar de overkant maar niemand kan mij garanderen of er een paadje bestaat naar het buurland wat dan zo wie zo weer een illegale oversteek betekent.
De legale oversteek door de bergen over de Roballo pas is werkelijke oogverblindend. Het windje schuurt en waait door je botten. De enorme schoonheid van dit gebied verstilt me.
Het ritme van wind, regen, zon, dag en nacht bewijzen de enorme hartslag van Pacha Mamma Grande en doet me beseffen dat ook wij kinderen van moedernatuur zijn. Eén veeg van haar grote handen kan alles van der gezicht vegen en onze sterfelijkheid onderstrepen. Niets kunnen we aan haar overlevingsdrang veranderen. Moederaarde gaat haar eigen gang…
's Morgens word ik gewekt door snuffelde paarden die opschrikken als ik moet niezen van de vroege ochtendzon.
Ze draven weg met hun wapperende manen, geen kou voelend. Pracht beesten
die in de vrije natuur zo anders overkomen dan gezadeld en gedwongen in richtingen door mensenhanden.
Onderweg kom ik m'n Duitse
vrienden weer tegen maar ik besluit alleen door te gaan.
De Andes word naar het zuiden steeds smaller en lager maar daarmee niet minder spectaculair. Enorme ijsvelden zijn de baarmoeders van vele gletsjers waarvan de Porito Moreno
een van de grootste is… Ik kijk verbaasd naar een van de weinige nog groeiende ijsrivieren van onze aarde. Het 60 meter hoge en vele kilometers brede monster eindigt in Lago Argentinia Hij drijft een meter of wat per dag vooruit en gromt en kraakt door de enorme spanningen waardoor soms kolossale ijsblokken met luid geraas naar beneden lazeren. Whisky on the rocks heeft hier nog een aparte betekenis.
De Carrentera Austral veranderd aan Argentijnse zijde in Carrentera quarenta (40) en loopt grotendeels over de pampa's van Patagonie geteisterd door de krachtige zomerwinden waarvan ik nog een laatste veeg mee krijg. De schoonheid van het troosteloos verwaaide land heeft een aparte sfeer en ik neurie liedjes van Elvis Presley tot Bennie Nijman (waarom fluister ik je naam nog)….
In El Chaitan onder de rook van Cerro Fitz Roy,
de zo moeilijk te beklimmen berg die pas in 1975 door 3 Italianen bedwongen werd moet ik verplicht wachten door noodweer als het stormt met 10 beaufort en slagregens. Ze laten de snelweg 40 in één grote modderpoel veranderen die voor mij en de brommer een ramp zijn. De Yamaha wil maar 1 ding en dat is onderste boven wat ie uiteindelijk ook doet.
Ik vervloek Newton met z'n uitvinding en beland onder de brommer en verdraai m'n enkel en knie. De val lijkt op die in Pakistan in '96 waarna ik drie weken niet lopen kon. Deze keer zit ik gelukkig in de prut en kan mezelf bevrijden. Met geen mogelijkheid krijg ik de ezel weer op z'n benen. Het zweet loopt langs m'n rug maar ik duw de brommer alleen maar voor me uit. Gelukkig passeert er een Argentijn die niet te beroerd is met z'n zondagse schoenen in de bagger te stappen en te helpen. De volgende 40 kilometer duren 2,5uur en we zien er niet uit.
Maar de zon schijnt en ik heb nog sardines en spinazie in blik. De weidse Pampa met z'n eindeloze horizon zit met me aan tafel in dit enorme "restaurant".
30 April verlaat de ferry het Chileense Punta Arenas voor de oversteek naar Tierra del Fuego bekent als vuurland. De laaghangende bewolking met wind doet de straat van Magallaan boos kijken en het schip rolt hevig op de 2 uur durende overtocht. Ik blijf buiten in de kou want meestal begint mijn maag op zulke trips te protesteren maar verder dan pijn in m'n kop komt het gelukkig niet. In de middaguren probeer ik de 460 kilometer naar Ushuaia te overbruggen wat door een weersverslechtering onmogelijk is. Het weer waar dit eiland om bekent staat komt zonder mededogen over. Ik rijd expres door met de handvat- en sokkenverwarming op 10. De regen gaat over in sneeuw en het asfalt in gravel met kuilen. Het donker verjaagt het laatste daglicht en nergens kan ik een plek vinden om te overnachten. Als ik besluit om dan maar ergens te kamperen doemt er ineens vanuit het donker een bordje van een herberg op.
Alles lijkt gesloten totdat er opeens een deur open gaat en er een Argentijn verbaast naar een verzopen Hollander staat te kijken. Ik mag de motor onder een afdak parkeren en binnen komen. Het is een vreselijke luxe tent en eigenlijk gesloten maar 't geeft allemaal niets. De Argentijnse gastvrijheid doet ook hier van zich spreken. Blokken hout gaan op het vuur en hete koffie word gezet. Klappertandend en een spoor van water en prut achterlatend krijg ik een kamer. De bruidsuite die verwarmd is. Een werkelijk kolossale gastvrouw komt om de hoek kijken en neemt me van top tot teen op en verdwijnt naar de keuken. Zonder verders te vragen is er na 5 minuten brood, jam, kaas en olijven. Dan soep met nog meer brood en ik word al aardig tonnetje niet wetende dat het hoofdgerecht nog in de oven staat. Ineens komt er een stuk zalm wat meer weg heeft van een hoek uit een walvis. Moeders gaat er geamuseerd bijzitten en ik bik gewoon maar verder. Het toetje is vruchten op sap en zoete dingen en plonzen koffie. Met m'n gat voor de kachel heb ik onderhand een kop als de vuurtoren van Kaap Hoorn, neem later een douche en verdwijn tussen de dikke donsveren in spanning wachtend op de bruid…
In de vroege morgen na een massaal ontbijt waar je half Ethiopië van te vreten geven kan vertrek ik voor de laatste 100 kilometer naar Ushuaia. Het stille weer ziet er een stuk vriendelijker uit met brekende luchten, zonnestralen en fluisterende vogels. De prachtige ruigheid van Vuurland komt op deze ochtend voorbij. De weg klimt naar een 500 meter hoge pas, de vorstgrens zit op 300 en alles verandert in een ijsbaan.
Ieder moment verwacht ik koek en zopie met muziek uit van die grijze toeters. Door de bochten en verkantingen glijdt de motor overal heen waar ik niet wil. De bandenspanning moet naar 'n half atmosfeer en muistil rommel ik de volgende 15 kilometer niet het gevoel ergens controle over te hebben. Ik zweet ijspegels maar de goden zijn me deze keer goed gezind en nadat de weg weer onder de 300 meter zakt pomp ik de banden terug en kan genieten van de laatste kilometers naar het doel maar niet het einde van deze reis.
Over de laatste heuvel ligt ineens Ushuaia, 's werelds meest zuidelijke stad. Fin del Mundo, einde van de wereld
(dan laten we Antarctica maar voor het gemak even buiten beschouwing). Een levendige plaats van 40.000 inwoners, doel van vele land, zee en -luchtreizigers. Het weer is prachtig en ik neem een rondvlucht
over het Beagle kanaal
met aan de overkant Chile en in de verre verte Kaap Hoorn en de Zuidpool..
Een zeiltocht
naar de kaap is door het late seizoen niet meer mogelijk dus een goede reden om hier nog een keer in de toekomst terug te keren.
Het zal wel niet per motorfiets zijn…
Op 2 mei doet koning winter z'n werk en laat 10 cm sneeuw los en aan hoe weer over de pas terug te komen denk ik nog maar even niet. Met een "stille nacht heilige nacht"gevoel kijk ik naar buiten
en denk erover een boom en ballen te gaan kopen.
Een zalige kerstfeest gewenst vanuit Ushuaia, Tierra del Fuego, Argentinie..