Uit het dagboek van een Reiziger,

De Gardibaldi pas boven Ushuaia schijnt voor motorfietsen onbegaanbaar te zijn door het ijs. Ik krijg tegenstrijdige informatie en koop spullen om sneeuwkettingen te maken. Rond de middag begint het te sneeuwen en ik stel het vertrek uit om te wachten op beter weer. De 2 Duitse motorrijders, Tom en Jochen die op Honda Dominator's in Ushuaia zijn, vinden een vrachtwagen die de motoren 's avonds over de pas brengen kan en ik besluit om mee te gaan. Het heeft geen zin om langer te wachten, de winter is nou eenmaal begonnen.
De truck is een koelwagen vol met ingevroren kippen die met stijve kuiten op elkaar liggen gestapeld. Ze kijken niet echt vrolijk maar ja zonder overhemd bij -20 graden zou niemand erg blij zijn. Tijdens laden kijk ik zorgelijk naar de spiegelgladde roestvrijstalen vloer en je kunt nergens een touwtje aan vastmaken. Volgens m'n Duitse vrienden is het oké maar ik heb ernstige twijfels.
's Avonds rijd er een personenbussie op spijkerbanden de 200 kilometer naar Rio Grande en we gaan mee zodat we de volgende ochtend de brommers weer op kunnen pikken. In de nachtelijke uren passeren we de kruipende en met sneeuwkettingen gewapende vrachtwagen op de top van de pas….
In een kleine jeugdherberg in Rio Grande doe ik geen oog dicht want de Duitsers liggen in stereo het hele zwarte woud om te zagen. Ik schelt ze verrot maar het helpt allemaal niks en in de vroege morgen trek ik aan hun slaapzakken want ik wil m'n motortje terug zien.
De chauffeurs hebben niet gewacht met afladen en de Yamaha heeft schade. De zijstandaard is er afgebroken en wat er aan plastic nog heel was hangt er nu ook naast. Ik mopper.

Na plonzen gloeiend hete thee en koffie gaan we met een opkomend zonnetje en 8 graadjes onder nul rijden voor het pontje wat ons van vuurland moet halen. De laatste honderd kilometer is over goed gravel en het is een feest de zware Yamaha door de bochten te jagen.

Het bootje ligt al ongeduldig te wachten en met een rustig zeetje zet hij ons over de straat van Magelhaan naar het vaste land van Patagonië. Bij de grens van Chile naar Argentinië krijgen we de slappe lach door het gekloot van de douane ambtenaren en hun eeuwige belangrijke gedoe van stempelen en formulieren invullen. Van onze laatste Chileense peso's kopen we chocola en met bruine bekken en tranen in de ogen springen we weer op onze knollen. Het schemert al over het winterse landschap en de eerste sterren komen ons vergezellen aan het kraakhelder firmament. Tom en Jochen schieten weer eens niet op maar ik geef de Yamaha de sporen om voor de nacht in Rio Gallegos aan de Atlantische kust te zijn. De weg is hier en daar besneeuwd en vol kuilen en zonder maan word het pikke donker. In de vroege avond vind ik nog een garage die m'n zijstandaard terug op z'n plekkie lassen wil.



Een geschikte peer ligt onder de motor en ik lig in een deuk om z'n onnavolgbare Spaans die hij zonder pardon op me afvuurt. Hij heeft er geen eens erg in dat ik er geen reet van versta. Ik heb geleerd om op tijd ja en nee te knikken en de meeste mensen vinden praten nou eenmaal belangrijker dan luisteren. In een motorzaakie die me een band, kettingspray en motorolie verkoopt hoor ik het verhaal aan over de Argentijnse economie. Het is schrijnend hoe het, het laatste half jaar gelopen is. Vele mensen zijn werkeloos geworden of hun bedrijfie kwijt geraakt. Alle geďmporteerde spullen zijn ineens 3x zo duur en er word niets meer verkocht. Desondanks zijn de Argentijnen ongelofelijk toegankelijk vrolijke mensen die met belangstelling naar je toekomen en een enorm stuk humor meebrengen.
Er is altijd een hand of schouderklop en geluk toegewenst. Het praatje is zonder uitzondering voetbal en de recente trouwerij tussen Alexander en Maxima..(Die Prins van jullie ligt mooi met onze Maxima tussen het dure satijn… (en gelijk heeft ie) ). Iedereen vindt het jammer dat de Nederlanders niet mee voetballen en ze hebben een hoge pet op van onze kwaliteiten in tegenstelling tot mij..

Tom en Jochen gaan naar Buenos Aires en vervolgens naar huis en ik ga door richting Chile. In de middag schudden we handen en vertrekken. Soms doet afscheid nemen een beetje zeer maar deze keer niet. Het is heerlijk om zonder overleg weer op eigen benen te staan. Ik draai lekker aan het gas en boender over het platte, kale en koude landschap van de krankzinnig mooie Pampa met de zon laag in het noordwesten, het windje in de rug en de hoog verwaaide bewolking vol met ijs.. Hier wordt veel olie gewonnen en de jaknikkers staan als enorme muskieten aan de huid van onze aardbol te zuigen. Argentinië is wat dat betreft totaal onafhankelijk van het buitenland. Onbegrijpelijk dat de politiek er zo'n klere zooi van maakt in een land met zoveel potentie.



Hier en daar is de route besneeuwd en met klimmen door de bergen is het oppassen geblazen want de weg bevriest en vallen is tot nu redelijk goed afgelopen. Ik stop een uurtje voordat de zon ondergaat. Er is werk aan de winkel want een van de elektrische sokken worden niet warm en m'n regenbroek lekt.
Morgen een 750 kilometer lange dag naar Barriloche in het Argentijnse skigebied. Laat op de avond zie ik wolken in het noorden en ik pieker over de conditie van de weg. Er word hier nou eenmaal niet gestrooid en ze zeggen dat de winter vroeg is. In de nachtelijke uren schrijf ik Emma, de prachtige blonde Engelse waar ik een paar weken mee dook op het grote rif voor de kust van Honduras. Kan het niet helpen haar in deze stille uren een beetje te missen..

Om 8 uur in de morgen veeg ik de sneeuw van het zadel en ga onder een zwaarbewolkte hemel naar het noorden en hoop in de avond Barrilloche te halen. De weg vriest niet op maar de bovenlucht is koud en de aangroeiende ijspegels vliegen van de kuip tegen m'n helm en ik schrik me steeds een ongeluk. Hier en daar zie ik een schaapherder op z'n paard die samen met een hond z'n dieren de richting wijst. M'n voeten zijn weer warm en de motor geeft nergens om. Halfweg stop ik bij een pompstation voor thee en broodjes sardines en rij daarna in één keer de laatste 400 kilometer om in het donker in San Carlos de Barriloche aan te komen. Er is een prima plekkie voor de nacht en ik vind oude vrienden terug van eerder op deze reis en we teuten tot in de kleine uurtjes…