Bandito,

We schrikken ons te pletter als ineens vanuit het oerwoud een zwartgemaskerde man springt en met 2 enorme zwaarden begint te zwaaien…Voor een moment denk ik aan carnaval maar hij begint te schreeuwen en ziet er zomaar pittig gevaarlijk uit. Met 2 bananen en een aardappelschilmesje in mijn rugzak heb ik ook niet direct het gevoel de held van deze film te worden…..

's Morgens om 5 uur stap ik samen met een jonge Zwitser op de Yamaha om de 3800 meter hoge vulkaan Agua die over Antigua staat te gluren te beklimmen… De glasheldere vroege ochtend is bitter koud en verkleumd rijden we naar Sta.Maria de Jesus aan de voet van de enorme schoorsteen… 36 van deze dingen staan er over Guatemala verspreid waarvan er 3 min of meer actief zijn…Het zonnetje komt over de horizon kruipen en in 4 uur overbruggen we het hoogte verschil van 2000 meter vanuit het piepkleine indianen dorp…
Voordat de wolken komen kunnen we genieten van het magnifieke uitzicht vanaf de kraterrand met in de verte de Stille oceaan, Guatemala stad en de smeulende vulkanen Pacaja en Fuego.
Om 12 uur rolt de mist over de berg en word het tijd om naar beneden te ''rommelen''…

Onze schurk met bivak muts en bloed doorlopen ogen slaat met z'n glinsterende messen vlak langs ons. Hij wil geld en camera's maar ik heb alleen maar 80 Quetales en geef 'm 20 (6 piek) want dat vind ik mans zat voor dit toneelstuk. Met de vlijmscherpe dolken snijdt ie in de rugzakken en als er niets is eist hij het horloge van mijn metgezel. Ik kan het niet helpen om zomaar een beetje pissig te worden en trek m'n broekriem uit de lussen om 'm een klap voor z'n knar te geven.. De man zwaait met z'n krankzinnige machetes vlak langs m'n been en we beginnen bang en paniekerig te schelden en te schreeuwen. Met wilde bewegingen verdwijnt ie uiteindelijk in de jungle. In een soort heldenmoed ren ik nog achter onze bandiet aan maar als ie ineens omdraait en met z'n grote messen begint te hakken ren ik maar weer terug..

Pas als de adrenaline is gezakt beginnen we zenuwachtig te lachen vooral als ik vraag hoe laat het is.. Met stenen in onze handen en opschrikkend van elk geluid rennen we het laatste uur de berg af, blij weer "normale" mensen te zien.. Pas later begrijpend hoe fout dit af had kunnen lopen zitten we stilletjes op de motor terug naar "huis"..
Ook dit is Guatemala wat na 36 jaar burgeroorlog die pas in '96 eindigde en waarin 200.000 mensen het leven lieten feitelijk nog een zootje is. Vele zijn er zoek waarvan niemand ooit weten zal waar ze gebleven zijn. Er heerst nog verpletterende armoe, corruptie en politieke onstabiliteit maar dat praat in mijn ogen overvallen als deze, die absoluut niet op zichzelf staan, goed.

Ik heb een onrustige nacht en realiseer mij ineens weer dat er soms een verrekt dun lijntje bestaat tussen leven en dood…..