Barranca del Cobre,
De jagende Hurricane laat het schip dat me naar het vaste land van Mexico moet brengen langzaam van zij op zij rollen. Op het dek slapend lazer ik 3 x uit “bed” en het is goed dat er zoiets als een reling bestaat anders moet ik met diploma A & B schoolslag naar Topolobambo. De maan is zoek en in de verders bladstille nacht kijk ik omhoog naar de schijnbare werkelijkheid van de schitterende sterrenhemel.
Alleen al in ons sterrenstelsel melkweg zijn het er zowat 200 miljard en ruimteschip aarde bevindt zich in de buitenwijken.
Door de enorme afstanden worden we constant belazerd en niets, werkelijk niets is wat het lijkt. Als ze aan het touwtje van de dichtstbijzijnde ster die we overigens zon hebben genoemd zouden trekken duurt het ruim 8 minuten voordat we merken dat het licht uitgaat. Een soort klap op de heipaal effect wat we allemaal wel kennen. Daarna wordt het trouwens pittig fris en kunnen de Friese doorlopers onder voor een elfstedentocht.
Het is een krankzinnig idee dat alles, inclusief elke cel in ons lijf uit niet meer dan 3 verschillende elementaire deeltjes bestaat. Deze “eenvoudige” bouwstenen van Pacha Mama Grande vormen de basis voor complexe structuren van piep kleine virussen tot kolossale super clusters met afmetingen van vele miljoenen lichtjaren. De verpletterende schoonheid en wonderen van moeder natuur gaan ons verstand voorlopig te boven en 100 % begrijpen zullen we het waarschijnlijk wel nooit.
Terwijl de volgende dagen de tropische cycloon hele stukken kust van de Baja de California van de kaart veegt rijd ik de 850 kilometer naar Creel aan de rand van Barrancas Del Cobre. Deze groep van 20 canyons met een diepte tot bijna 1900 meter vormen tezamen met de 50.000 Tarahumara’s een gebied dat de veel beter bekende en gepromote Grand Canyon in de schaduw zet.
De 2300 meter hoge ligging van Creel vormen een barrière voor muskieten en andere etterbakken en 's nachts is het al 0 graden dus ik slaap een stuk beter dan op het gloeiend hete schiereiland. 2,5 weken blijf ik hier want door een internationaal komend en gaand reizigersgezelschap is het maar moeilijk wegkomen hier.
De indianen verspreidt in vele communes lijden een teruggetrokken en relatief gelukkig leven en hebben ondanks de zgn. goedbedoelde zieltjeswinnende missionarissen en de ziekten die ze meebrachten hun cultuur en onafhankelijkheid kunnen bewaren. Maar de vernietiging van fauna, alcohol en de discriminerende “witte” Mexicanen vormen een bedreiging en ik vraag me af hoe lang het nog stand houden zal. Rondwandelend reis je binnen 10 kilometer honderden jaren terug in de tijd en ik geniet van het prachtige land dat door de rijke cultuur zoveel kleur gekregen heeft. Daarmee besef ik ook dat ik met elke stap m'n steentje bijdraag tot de vernietiging ervan. Het is het trieste verhaal wat ik overal zie en dat we zo langzamerhand allemaal wel kennen.
Ruim 1500 meter stuiter ik naar beneden op de 75 kilometer lange adembenemende weg naar Batoplilas. Ze zijn de nekslag voor mijn computer die definitief overlijdt. Ik doe net of ik gek ben en kijk m'n sponsors Kees Huitema en Otto van der Wal van Profcom Systems en TechnicAll onschuldig aan en hoop op een snelle oplossing...