Vertrek,

Zonder een wekker gaan m'n luiken 's morgens om 5 uur automatisch open. Ik draai nog wat onrustig in mijn kooi maar de slaap wil niet meer komen. Buiten is het nog stikdonker en een kolossale havenkraan staat nieuwsgierig door een patrijspoort naar binnen te gluren. Na een dag lossen in de haven van Cartagena ligt de Kashima Bay vele meters hoger boven de kade en is bijna klaar voor vertrek naar Italië. De voorgaande avond heb ik de Yamaha uit het plastic getrokken, de kruipolie van de schijfremmen gehaald en tot in de kleine uurtjes mijn rommel ingepakt met de afspraak dat de motor 's morgens voor dag en dauw van het dek getild zal worden. Met een halve meloen ga ik in alle rust dromend op de wc zitten en neurie een liedje. Effen douchen, tandenpoetsen en de laatste dingen in de koffers doen. Mijn versleten crosslaarzen en spijkergoed komen mopperend uit de kast maar zullen mij toch door de laatste weken heen moeten helpen..


14 Dagen was dit schip mijn thuis. Ik kruip door haar ruimen en over het dek, hang in de reling en masten, zit uren achtereen op de verste punt en laat de wind langs m'n oren waaien, turend over de oneindige horizon. De lange deining tilt de boeg hoog boven het water terwijl vele vliegende vissen zich, over de golven zwevend, uit de voeten maken op zoek naar veiligheid. Een enkele keer zie ik de fonteinen van rustende walvissen in de verte, angstvallig uit de buurt blijvend van de grote vrachtvaarder. Op de brug volg ik nauwkeurig de vorderingen over de Oceaan en luister nieuwsgierig naar de bemanning.
We kruisen over de keerkringen en evenaar, door paardenbreedten en doldrums, langs torende wolkenluchten en onder een brandende zon. Af en toe vaart een schip voorbij en maak ik een radiopraatje over het weer, hun thuishaven en bestemming. Onder in het bloedhete ruim staat de enorme direct ingespoten 2 takt scheepsdiesel zich druk te maken en stuwt het schip naar zijn bestemmingen over de wereldzeeën. 110 Toeren per minuut en ik kan de omwentelingen tellen.
Twee gigantische turbo's fluiten 2 weken aan één stuk hun liedje en de dikke 6 cilinder produceert zonder mopperen de 12.300 paardenkrachten waardoor het schip met soms bijna 40 km per uur door het water stuift. Drie stampende generators leveren de energie voor de koeling van de 8000 ton fruit, het licht, de navigatie- en hydraulische systemen, scheerapparaten, broodroosters en televisie. Zonder oordoppen kan je hier absoluut niet komen en ik bewonder de mannen die hier hun halve leven slijten om de boel draaiende te houden. Rond de tropen wordt deze sauna tegen de 60 graden en doen de machinisten zwetend in overal hun werk.



In de donkere avonduren van de maanloze nachten is de brug een zee van knipperende lampjes, zacht-verlichte meters en draaiende radars. In de verte het schijnsel van een tanker, Venus als een lampion en de Grote Beer die eindelijk weer over de horizon komt kruipen. Het regelmatig vooruit zetten van de klok verteld dat we dichter en dichter bij het Europese continent komen en hier en daar kan ik soms lichten op de Afrikaanse, Marokkaanse en Canarische kusten zien. 's Morgens vroeg de 12de september draaien we met 22 knopen de straat van Gibraltar op en tezamen met vele schepen stomen we door de nauwe doorgang naar onze bestemmingshaven. De Engelse rots met de hoogste vuurtoren ter wereld is in nevelen gehuld en een aantal uren loodst de radar ons door de dikke mist. De stuurman tekent zijn route nauwkeurig op de kaart en controleert de GPS-en voor positie en snelheid.
Als de zon hoger klimt lost het lage wolkendek op en verschijnt de Middellandse zee in al zijn prachtig blauwe glorie. Vele plezierboten en grote scholen dolfijnen kruisen ons pad en ik roep en zwaai terwijl de warmbloedige grappenmakers de malste fratsen en buitelingen maken.
's Nachts om half 1 komt de loods aan boord die tezamen met de bemanning en 2 duwboten vakkundig de Kashima Bay aan de kade van de Cartageense haven manoeuvreert. Trossen gaan overboord, lieren kreunen, een laatste trilling gaat door het dek en na ruim 13 dagen en velen mijlen komt de Reefer tot stilstand. Ik klim naar beneden en sta nog een beetje onwennig op vaste grond.

De enorme dekkraan tilt de Yamaha van zijn voeten over de reling en word netjes op Spaans grondgebied gezet. Na een druk op de knop komt het motortje met een zucht tot leven. Terwijl ik mijn been over het zadel zwaai kijk ik nog één keer om naar de Kashima Bay en zijn bijzondere bemanning. De eerste versnelling geeft een zachte klik en met en draai aan het gas en in mijn buik rollen we de eerste van de laatste meters op weg naar ons pietluttige Nederland……