Aanvaring met de bewoonde wereld,

"DOCUMENTEN"… Met arrogante autoritaire koppen en dichtgeknepen gluipogen staan 2 motor smerussen door mijn vizier naar binnen te kijken. Ik graaf razendsnel door mijn grijze massa maar kan me recentelijk geen verkeersovertreding voor de geest halen, althans niet een die ze hebben kunnen waarnemen. Zwijgend overhandig ik het gevraagde en de 2 maten beginnen ijverig te praten terwijl ik allerlei opstandige gevoelens krijg. Met hun lange zwarte gepoetste laarzen marcheren ze terug naar hun BWM's voor de benodigde administratieve werkzaamheden (hé ze kunnen schrijven). Even later komt de langste darm me glimlachend vertellen dat ik geen licht aan had wat hier in Spanje verplicht is. Het argument dat ik dat niet weet is aan dovemansoren en ik mag verderop pinnen voor de uitbetaling van 40 Euro sponsorgeld. Na 14 maanden op mijne trouwe kameeltje komt dit in zeer verkeerde aarde en ik weiger alle verdere medewerking.





Een groot beugelslot gaat door de poten van mijn reisvriend en de mannen peren 'm voor nieuwe belangrijke avonturen. Ik ga eerst een salade maken en een korte broek aantrekken want het is lekker weer. Het duurt een uur voordat ik weer recht denken kan en studie maak van de situatie. Het slot is niet echt een probleem maar ik weet niet hoe vaak en wanneer mijn vrienden terug zullen keren en besluit te wachten tot het donker om te begrijpen hoe hun routine in elkaar steekt. 8 uur Keutel ik praatjes makend met sympathisanten en werkvoorbereidend voor de Houdini-truc aan de voet van de Pyreneeën. Ik graaf een kuil onder het achterwiel zodat het voorwiel hoog van de grond komt, laat de voorband leeglopen en los 5 spaken. Alle bouten alvast los en steeds als een nieuwe lichting helden een bezoek brengt zit ik zwijgend langs de weg maar betaal vast niet. De laatste agentjes dreigen zelfs met handboeien en gevangenis als ik zou probeer te ontsnappen. Nadat ze vertrokken zijn sloop ik de voorkant en ontdoe het slot. Spaken en wiel weer terug, lucht in de band en met trillende handen en de zenuwen in m'n gat flikker ik de boel in de koffers. Het slot geef ik aan de omstanders die met plezier staan te kijken en plank de Yamaha door honderden donkere bochten richting de 60 kilometer verderop gelegen Franse grens. Pas als ik het lege douane kantoor passeer haal ik opgelucht adem en geniet stiekem van ingebeelde beteuterde gezichten.. Het vriest op de 1500 meter hoge passage maar met een "1000 dollar feeling" kruip ik tevreden in 2 slaapzakken ergens langs de weg……