Naar weekoverzicht

Update 14 november

De onmogelijke reis
10 oktober

"Kijk even wat een ticket naar Honolulu kost", is het mailtje wat ik van Henk de Velde vanaf Hawaï krijg toegestuurd. Ik knipper toch maar even met mijn ogen maar het staat er nog steeds. Hij kreeg op weg naar Alaska de bliksem in zijn gat en is met recht overeind staande haren terug naar het Amerikaanse eiland gevaren voor reparaties aan de 17 meter lange stalen Campina. Ik ren naar een reisbureau en binnen tien minuten mail ik terug. In de vroege avond is er goedkeuring en heb ik een vrijbrief om voor een maand te helpen. De onmogelijke reis van Henk maakt een nieuwe reis mogelijk en met gepaste trots en verbazing trek ik mijn net opgeborgen spullen maar weer uit de kast.
Niets is verrassender dan het leven zelf en vreemd blij draai ik piekerend rondjes in bed.
20 oktober

Ik heb een dikke jetlag.. 12 uur verschil.. 40 uur had ik werk nadat United Airlines en de beveiliging het nodig vonden dat ik mijn geplande vlucht moest missen. Na veel ruzie en een officiële klacht kwam het hoofd van United en gaf me en andere vlucht. In plaats van Londen. Los Angeles, Honolulu vloog ik nu Washington, San Fransisco, Honolulu.. Ik was lekker gaar door lange wachttijden etc.. Hier is het heet.. Ik heb eerst 2 dagen vrijaf gekregen van Henk zodat ik kan dromen op het strand. Morgen ga ik een daggie vliegeren...
24 oktober

From Honolulu,

Door uitgebreide veiligheidscontroles en een vreselijk onbeschofte baliemedewerker bij United Airlines op Schiphol mis ik mijn vlucht naar Londen. Volgens deze man kan ik het de eerste dagen wel vergeten omdat alles meer dan vol zit en hij stuurt me naar huis. Verbouwereerd sta ik met alle rommel bij de lege incheckbalie en bel Maud, de bijzondere secretaresse bij "100 Solo", het bedrijf van Henk, dat het wat later wordt. Pas als ik me realiseer dat ik klant ben en als hond behandeld, ga ik een klacht indienen. Langzamerhand ben ik witheet en maak vreselijk herrie waardoor hoofd beveiliging, met in zijn kielzog een hotemetoot van de vliegmaatschappij, persoonlijk polshoogte komen nemen. De opgedirkte doos van United probeert de boel te sussen. Ze gaat geschrokken in de computer gluren en vindt binnen 5 minuten een lege stoel. De hele vlucht wordt omgelegd en ik ren op klompen door de lange gangen om het vliegtuig naar Washington DC. te halen. Brutalen hebben de halve wereld (en niet brutale mensen het andere stuk). Met het zweet op mijn rug en de pest in kijk ik door het raampje naar verdwijnend Amsterdam en binnen de kortste keren klimmen we boven het kanaal richting Engeland en de Atlantische oceaan. De piloot houdt Groenland rechts en vliegt over het Canadese grondgebied van New Foundland richting zijn bestemming in Virginia. Eenmaal aan de overkant gaan de procedures voor inchecken, douane, etc. typisch op zijn Amerikaans en je vraagt je af of er hier überhaupt mensen welkom zijn. Bij de paspoort controle sta ik nieuwsgierig al de vragen van een strenge beambte te beantwoorden. Er staat nog een rekening van totaal 1000 piek open toen ik hier met de motor rondtoerde, maar ik krijg netjes zonder klachten mijn vereiste stempel en wandel opgelucht door. Bij de bagage controles moet zelfs mijn houten schoeisel door de röntgenapparatuur en ben ik maar net op tijd voor de aansluitende vlucht naar de westkust. In San Fransisco word je opnieuw doorgelicht en ik zoek daarna een stil hoekie om wat uren te pitten omdat de kist naar Honolulu pas de volgende dag vertrekt.

Noord Pacific


Een prachtige vlucht over de Noord Pacific brengt me naar de Hawaiiaanse eilandengroep waar na 40 uur reizen de 757 zijn pootjes eindelijk op vulkanische grond neer zet. Zonder verdere moeilijkheden loop ik naar buiten en neem een bus naar de hoofdstad Honolulu wat overigens niet op Hawaï maar op O'hau ligt. Het is bloedheet en broeierig en de dansende schoonheden in rokjes en bloemen zijn blijkbaar voor een arme Hollander niet ingehuurd. In de Ala Wai jachthaven, vlakbij het wereldberoemde strand van Waikiki, vind ik de groene Campina.

Juppieplaats


Henk is blijkbaar achter de muziek aan dus neem ik een douche en doe boodschappen. Met verbazing kijk ik naar de krankzinnige prijzen, Porsche's, Lamborgini's en Ferrarie's, cruisschepen en megahotels. Dit is het Walhalla voor de superjup en ik hoop dat ik me er de komende maand een beetje thuis voel.

komt ie Zonder strikkie graag



1 november

Working Holiday,

De takel waarmee we de enorme Ford Lehman uit het ruim tillen piept verdacht onder de bijna 500 kilo zware last. Het stuurhuis kraakt in zijn voegen maar om de motor te repareren hebben we geen andere keus. De 80 pk diesel is min of meer door zijn hoeven gezakt en ik stel voor om alle gaten van de steunen opnieuw te boren en tappen zodat alles er weer als nieuw aan gezet kan worden. Terwijl ik deze werkzaamheden doe gaat Henk op zoek naar metrische bouten die in het ouderwetse Amerika niet zomaar te krijgen zijn. Uiteindelijk hebben we de hele week werk om de technisch antieke scheepsmotor weer blij te krijgen en maandagochtend starten we hem voor controle van alle koelers, dynamo, olielekkage en bedrading. De transmissie verversen we nog een keer omdat er zout zeewater in heeft gezeten en ontdekken dat de toerenteller overleden is maar verders werkt alles weer naar behoren. Elke avond schrobben we met groene zeep het zweet en olie uit de neusgaten want met 40 graden in de boot is het een plakkerige boel en zien we er na een dag werken niet echt romantisch uit. Wat na deze onderneming overblijft zijn 101 kleine klusjes die lang niet allemaal met de blikseminslag te maken hebben maar wel moeten gebeuren. Nieuwe rotors aan de windgenerator, toplicht, zekeringen, brandstofopvoerpomp en een andere harddisk in een laptop. Verders schilderwerk, reparatie en nalopen van de lieren en laswerk aan een dieseltank. Veel van dit werk stond voor Alaska gepland maar ik ben er niet rouwige om dat het uiteindelijk hier gebeurt. Door het expeditie-uiterlijk van de Campina hebben we veel aanspraak van passanten en gebeurt het regelmatig dat er een uitnodiging komt voor wat eten of een onvervalste Hollandse Heineken.

Op zondag lazer ik de Yamaha TW 125 die meereist in het vooronder vol met benzine (wel 7 liter) en ben de hele dag zoek, rijdend in blote barst en zonder helm over het prachtige eiland. Op de 12 pk sterke krachtpatser toer ik door berg en dal en kijk nieuwsgierig bij de surfers en hun golven aan de Noordkust waar Hawaï wereldberoemd om geworden is. Richting de winter worden ze groter en groter en in februari surfen alleen de echte cracks op de huizen hoge monsters voor de adrenalinekick en eer. Het grote gevaar zit niet in verdrinken maar te pletter slaan op het rif. Heuvel op zakt het motortje naar 60 kilometer per uur en moet ik een tandje terug om de gang erin te houden. Boven de 100 slingert het hokkie op zijn ballonbanden als een dronkeman maar desondanks tuf ik 250 kilometer met het off roadje en kom na pech (verstopte carburateur) pas in het donker weer terug. Henk zit mooi aan zijn boek te werken en ik kruip half gaar en met verbrande kop onder de wol in mijn bedstee…




7 november

Eiland in de Stille Oceaan,

Mijn abonnement op de Amerikaanse politie is blijkbaar nog niet verlopen als ik met zwaailichten en sirene door een trooper tot stilstand word gebracht langs de H1 freeway. 15 Minuten daarvoor werd ik al door 3 auto's (??) aangehouden in Diamont Head, de oude krater van een overleden vulkaan, 8 kilometer hier vandaan. Het is zondagmiddag en ik ben in alle rust aan het sightseeing en op weg naar een strand om mijn meegebrachte vliegers op te laten. Aanleiding van alle commotie is het Hollandse nummerbord die op de TW 125 van Henk gemonteerd zit. In de achteruitkijkspiegel zie ik een soort opgeblazen Mike Tyson zwaarlijvig op me afstappen en boos verwonderd de gele plaat bestuderen. Met koeie letters staat er NEDERLAND op maar hij vraagt mij nors waar de motor vandaan komt. Bang dat hij mijn oren er af kauwt geef ik zwijgend rijbewijs, paspoort, kenteken en verzekeringspapieren. Pas als de artiest zijn collega's in de krater via het praatijzer heeft gesproken geloofd hij mijn verhaal van de eerdere aanhouding en kan ik mijn weg vervolgen. De zondag hebben we heilig verklaard om onder het onderhoud uit te kunnen komen en onze tijd te verdoen aan dingen die er niet toe doen. Het klimaat op O'ahu, een van de 8 eilanden in de archipel, is werkelijk een feest. Langs de vele honderden kilometers lange kust schijnt vrijwel zeker de zon terwijl boven de scherpe bergruggen van de Koolau Range, de warm waterverzadigde lucht, die met de noordoostpassaat vanuit de stille oceaan komt reizen, een kilometer omhoog kruipt, wat genoeg is voor regen in het binnenland. Daardoor is de zoetwatervoorziening gewaarborgd wat in feite een wonder is zo midden in deze enorme zoutwaterwoestijn. De hele eilandengroep is vulkanisch en in de loop van vele miljoenen jaren ontstaan en ook weer geërodeerd.

Deze week leggen we de laatste hand aan de boot die in feite nooit af komt, maar voor de oversteek naar het gure noorden, wat overigens pas na de winter word, dik in orde is. Onderwijl loopt er een gehavend bootje binnen met een nog gehavender mannetje die op zijn laatste etappe van een reis rond de wereld tussen Japan en San Fransisco al zijn zeilen aan flarden waait en hier min of meer strand. Een bril uit grootmoedertijd beslaat zijn hele koppie en met een Manchester broek tot onder de oksels scharrelt opa op een sukkeldrafje over de steiger. Het 85 jarige lijf gaat niet zo soepel meer maar de heldere oogjes vanachter de kolossale glazen verraden het vuurtje wat bij deze bejaarde avonturier nog brand. Leeftijd zegt ook alleen maar hoe lang je hier al bent en niet hoe lang je nog mag blijven.

René, Honolulu….

Groot genoeg Bakker?????



14 november

Mahalo, (tot ziens)...

Donderdagavond half 12 zeg ik gedag tegen deze verre uithoek van Polynesië en stap in een aluminium sigaar die me via Los Angeles naar Amsterdam brengen moet. Deze keer hoop ik binnen 21 uur van turen uit het raam naar wolken en ondergaande zon de oversteek te maken en zaterdagmorgen om half 8 op onze nationale trots Schiphol te landen. Ik ren dan gelijk richting Enkhuizen om me te verkleden en laten schminken zodat ik als zwartgeblakerde knecht van Sinterklaas om 12 uur kan binnenvaren vanaf het koude IJsselmeer. In de haven staan duizenden kinderen in spanning te wachten op de "goedheiligman" en smijt ik ruimschoots met meegebrachte pepernoten om een bijdrage te leveren aan een traditie die in stand blijven moet.

Het werk aan Henk z'n schuit is zo goed als af. Wat over blijft zijn de kleine klusjes waarvoor hij in de komende maanden voor zijn vertrek naar het drijfijs van Antartica tijd genoeg heeft. Hij is de laatste tijd weer in conclaaf met de Kozakken voor de benodigde vergunningen om de Noordoost passage (vanuit Europa gezien) via de Beringzee langs Nova Zembla, Moermansk en Noorwegen te maken. 8500 zeemijlen (15.750 kilometer) door het verre noorden ruimschoots binnen de poolcirkel waar rond die tijd de zon niet achter de horizon verdwijnt. Zonder de toestemming blijft er niets anders over dan de passage langs Alaska, Canada en Groenland die in feite veel mooier maar nou eenmaal minder spraakmakend is.
Met veel plezier werkte ik samen met Henk aan de Campina en ben trots een bijdrage te hebben kunnen leveren aan de dromen die hij verwezenlijkt door te doen waar hij goed in is.
Vele uren hebben we in de kajuit zitten teuten en als luisterend oor kreeg ik een cursus zeilen, reizen, aardrijkskunde en sponsering voor geschoteld waar ik veel van geleerd heb.
Als ik thuis kom ben ik, met een kleine tussenstop, 16 maanden op pad geweest en word het nu echt hoog tijd mezelf weer een normaal leven aan te meten.
Wel heb ik deze weken op een nieuwe reis zitten broeden maar meer dan een idee is het voorlopig niet want financieel ben ik momenteel een zwerver.
Maar dromen moet je koesteren omdat ze uiteindelijk het enige waardevolle bezit in het leven zijn..

René.
webdesign
www.ventor.nl
and contact
Click for Honolulu, Hawaii Forecast


Honolulu, Hawaii


Amsterdam, Nederland