Het is half 2 's nachts. Kon niet slapen. Dus ik heb wat voor deze week..
26 Graden werd het vandaag. Na een rondje hardlopen, was ik de motor en toer met een zondag middag gevoel door de immense stad. De helm hangt mooi aan de spiegel en niemand die daar verder moeilijk over doet. Zo hoort het ook. Urenlang rommel ik zo door de wijken en stuit ineens op een enorme mensenmassa die luidruchtig op weg zijn naar het voetbal stadion. Er is veel politie op de been met paarden en arrestatiewagens om de meute een beetje in het gareel te houden. En dat allemaal voor het spelletje om een lerenknikker.
De stad is een stuk grimmiger dan de rest van Argentinië. Wie ik ook spreek, niemand kan het nalaten te beginnen over de politieke onrust en economische malaise. Het is een uitzichtloze situatie, zeker nu de rest van Zuid Amerika het voorbeeld lijkt te volgen. De corrupte regering en algehele dalende wereldeconomie zijn debet aan de gebeurtenissen van de laatste tijd en maar een kleine selecte groep Argentijnen is er beter van geworden. In het noorden zwoegt 50% van de bevolking onder het bestaansminimum en verbijsterd keek ik naar de leefomstandigheden in dit eigenlijk rijke land. 10 Geiten en een hutje van klei. Meer niet.. Stromend water, elektriciteit, school of gezondheidszorg, daar heeft nog nooit iemand van gehoord. De contrasten zijn werkelijk schrijnend. Een land binnen een land.
Argentinië heeft een enorm potentieel maar de bezem zal radicaal door de politiek en het bedrijfsleven moeten anders gaan zijn bewoners een erg donkere, onzeker toekomst tegemoet en is het niet te hopen dat de geschiedenis zich herhaalt.
Een andere geschiedenis herhaalt zich wel want als ik bij thuiskomst de computer start komt er niet meer dan een flits op het scherm en heeft mijn schrijfkind op het laatste moment de geest gegeven...
29 augustus
Als een veertje word de Yamaha van Argentijns grondgebied getild en achterop het dek van de Kashima Bay gezet.
5 Man binden mijn reisgezel zorgvuldig op zijn plek en ik spuit er nog even een bus siliconen overheen zodat de motor niet als een roestige spijker in Spanje aankomt. Een hut met wc, douche, bureau en een patrijspoort waar ik eventueel uithangen kan mocht ik groen gaan zien in slecht weer is mijn privé-verblijf voor de komende tijd.
Ik word gelijk aan tafel verwacht in de officiersmess. Rijst met vis en appel als dessert. Door regen staat een deel van de vracht nog op de wal en zal het vertrek nog wel en dag worden uitgesteld. 4000 pallets van elk 1200 kilo sinasappelen en citroenen verdwijnen in de buik van de 150 meter lange carrier.
Ik ben van harte welkom om over het hele schip te dolen en maak kennis met de 18 koppige Engels sprekende Filippijnse bemanning die me voor de avond uitnodigen aan wal te gaan voor het bezoek aan wat speciale tenten. Kijkende naar hun pretogen kan ik me daar wel wat bij voorstellen. Ik haal fruit en breng 2 flessen wijn naar het havenkantoor die zonder verdere kosten mijn voertuig uitklaarden en ben gereed voor vertrek naar Cartegena…..
De laatste pallets worden vandaag aan boord gehesen en dan ligt de Kashima Bay tot de rand gevuld met 8,8 miljoen kilo citrus. Om 13.00 uur lokale tijd gaan de trossen los en worden we door een loods over de Parana rivier naar open zee geholpen. 12.300 Ouderwetse pk´s stamt de dikke direct ingespoten 6 cilinder 2 takt diesel uit z'n achterwerk en die moeten ons met een noodgang naar Cartagena aan de oostkust van Spanje helpen. Maximaal loopt dit ``hok`` 40 kilometer per uur en ik betreur het geen waterskies achter op de motor te hebben. Volgens de bemanning is het schip zeer stabiel en zal het met de zeeziekte wel loslopen.
Ik ren nog en keer naar een sportschooltje, internet en koop van mijn laatste peso's meloenen en appels en moet NU maken dat ik wegkom anders mis ik mijn roeiboot en met alleen diploma A op mijn zwembroek is het en heel eind over de Atlantische oceaan...
We spreken elkaar aan de andere kant van de plas..
