 De zon zakt achter een heuvel en daarmee de temperatuur op deze glasheldere avond in het prachtige klimgebied van Obereichstätt. Met de zorg van een instructeur laat Jochen mij de procedure zien om te abseilen naar het lager gelegen dal. Het uitzicht is prachtig en de helft van de tijd zit ik dromerige over de horizon te turen en hoor niets van wat hij zegt. Ver van huis hoef je niet te zijn om echt op reis te zijn. Door de eerste lange schaduwen suizen snelle vleermuizen in de meest onmogelijke bochten op zoek naar insecten die ze met hun geavanceerde sonar feilloos kunnen vinden. De grondmist komt spookachtig binnengeslopen over de uitgestrekte gras- en maïsvelden, de lucht kleurt koninklijk oranje en tegen de heuvel rijd een trein als speelgoed in een modelspoorbaan. Geuren van vegetatie waaien omhoog omdat een boer zijn oogst binnen haalt. De wolkenloze hemel verraad een mooie dag voor morgen en in mijn gedachten kijk ik achterom naar een onvergetelijke reis waarvan ik maar geen afscheid nemen kan. Meer en meer voel ik mijn heimwee naar verlangen het onbekende te begroeten en de wereld te bewonderen in al haar eerlijke stille schoonheid waarin wij de enige zijn die lawaai maken. Vanuit een ver dorp hoor ik spelende kinderen en schrik op door de roep van mijn oude reismaat, het touw viert door mijn handen springend over de rand naar de diepe afgrond…… |
